A N N A .T H A L I A . B E N U S

B L O G

Dit blog gebruik ik voorlopig even als tussenstation.Op weg naar een website over  opdrachten die ik de afgelopen 20 jaar heb uitgevoerd binnen het gebied dat' kunst in de openbare ruimte' heet.  

Omdat ik ook voor Wouldyou werk,verwijs ik alvast naar de site www.wouldyou.nl, daar kun je zien welke meubels er door mij en Paul gerrits zijn ontworpen en uitgevoerd.

Een andere site waar ik de bezoeker graag naar verwijs is www.miroa.nl ,daar kun je zien en lezen welke mogelijkheden de 360 graden stereopanoramakijker te bieden heeft. Een kijker die voortgekomen is uit een wonderlijk verlopen opdracht in Vlissingen. 

Anna Thalia Benus  heeft een opleiding Monumentale Vormgeving en Vrije Schilderkunst gevolgd op de Akademie St.Joost te Breda. Na haar eindexamen in 1983 heeft ze nog een aantal jaren geschilderd waarna ze zich vanaf 1990 heeft gericht op opdrachten voor Beeldende Kunst in de Openbare Ruimte.

 Vanaf het begin is de betekenis en geschiedenis van plek en gebouw uitgangspunt geweest in het zoeken naar meer universele thema’s die beeldend uitgewerkt worden. Opmerkelijk is dat ze  het werk vaak opbouwt door het te spreiden over meerdere ruimtes in een gebouw. Zo ontstaat een ’verhaal’   dat de beschouwer ook op langere termijn kan verrassen of boeien.

 De technieken die ze gebruikt zijn divers; grote dia-werken, staal, hout, koper, fineer, geluid; in principe kan elk materiaal als drager van betekenissen dienen. Toch wordt vaak een fotografisch beeld als uitgangspunt gebruikt, en is ze absoluut geen beeldhouwer.  De juiste inbedding in de architektuur lijkt ze als een  vanzelfsprekend gegeven te zien.

 

 Ze schroomt er niet voor zich binnen één werk  te ‘bewegen’ van het kleine, intieme (zo is vaak haar dochter terug te vinden in de afbeeldingen) naar het ‘grote’ meer universele(...het gebruik van teksten ontleend aan het werk van de Duits-Joodse kunsthistoricusAby Warburg.)

 

Het motto ‘...it doesn’t matter which way you go, as long as you get somewhere..’  uit  Alice in Wonderland lijkt haarop het lijf geschreven..

Beste werken in Alkmaar, Oisterwijk, Leiden, Den Haag en Enschede.

 

Paul van Oss. 2004

56

ALICE IN WONDERLAND

 

PIG AND PEPPER

57

 

 

 

http://home.wxs.nl/~ekici000/alis.htmhttp://home.wxs.nl/~ekici000/ev.htm  'In that  direction,' the Cat said, waving its right paw round, 'lives  a Hatter: and in that direction,' waving the  other paw, 'lives a March Hare. Visit either you like:  they're both mad.'

    'But I don't want to go among mad people,'  Alice remarked.

    'Oh, you ca'n't help that,' said the Cat: 'we're  all mad here. I'm mad. You're mad.'

    'How do you know I'm mad?' said Alice.

    'You must be,' said the Cat, 'or you wouldn't  have come here'.

 

 

 

http://www.lewiscarroll.org/carroll.htmlgrinned a little wider. 'Come, it's  pleased so far', thought Alice, and she went on. 'Would  you tell me, please, which way I ought to go from here?'

    'That depends a good deal on where you want to get to,' said the Cat.

  'I don't much care where----' said Alice.

    'Then it doesn't matter which way you go,'  said the Cat.

    '----so long as I get somewhere,'  Alice added as an explanation.

   'Oh, you're sure to do that,' said the Cat, 'if  you only walk enough.'

    Alice felt that this could not be denied, so  she tried another question. 'What sort of people live about here?'  

  

 

  

Fotografie sluit bovendien beter aan bij het moderne en jonge imago van de Tilburgse wetenschapstempel, stelt Siebers, en is als verzamelobject bij universiteiten tamelijk uniek. Ook het onderbrengen van de ruim 1600 foto's tellende nalatenschap van fotograaf Martien Coppens bij de in de universiteit gevestigde Brabant-Collectie enkele jaren geleden speelde een rol. Zeer belangrijk als praktische reden ten slotte, is dat fotografie minder kwetsbaar en gemakkelijker te conserveren is dan bijvoorbeeld schilderijen of tekeningen. 

"Bij het aanschafbeleid staat kwaliteit voorop", licht Siebers toe. Hoewel oudere, gerenommeerde kunstenaars zeker niet worden uitgesloten, zoals de prachtige serie Cupola van Jan Dibbets in de entreehal van het Koopmansgebouw bewijst, zoekt de universiteit toch bij voorkeur naar jongere fotografen. Authenticiteit is van belang; of iemand op een waarachtige en originele manier iets te vertellen heeft. Een goed voorbeeld is de haast speelse wijze waarop Anna Thalia Benus de Trias Politica verbeeldt. 

Three rooms (and a girl) for mr. M

Anna Thalia Benus

Entreehal tiende verdieping Montesquieugebouw

Een kunstwerk dat past bij Rechten, de mensen en het gebouw. Dat was de opdracht waar Anna Thalia Benus (1958) graag voor tekende en waarvan zij zich op even poëtische als overtuigende wijze heeft gekweten. Zij zou het thema de Trias Politica van de Franse verlichtingsfilosoof Montesquieu op foto inzichtelijk maken. Ze ging daarvoor uitvoerig in gesprek met hoogleraar Willem Witteveen, die zich onder meer over politieke en rechtstheoretische vraagstukken bezighoudt. En Benus ging ter plekke inspiratie opdoen op de tiende verdieping van het Montesquieugebouw. Ze maakte en ensceneerde er een deel van haar foto's, zodat de entreehal en de drie vergaderruimtes zowel decor als locatie van haar kunstwerk zijn geworden. Het resultaat is het drieluik Three rooms (and a girl) for mr. M, met als 'bonuswerk' in de lifthal op de begane grond van Montesquieu een grafisch werk dat is voortgekomen uit een schetsontwerp. 

Op het werk in de entreehal balanceert een een meisje op een blauwe bal, haar achterhoofd gemaskeerd door het portret van de filosoof. De drie ballen waarmee zij jongleert, in de kleuren van de Nederlandse staat, rood, wit en blauw, verbeelden de wetgevende, de rechterlijke en de uitvoerende macht. Door ze via een 'Droste-effect' met elkaar te verbinden, is elk der machten bij wijze van 'controlerend bewustzijn' bij de ander aanwezig. [Ingrid Luycks] 

'...IT DOESN'T MATTER WHICH WAY YOU GO, AS LONG AS YOU GET SOMEWHERE...'

 

 

....ze lijkt op de Alice van Lewis Carrol, zeker als ze boos is en stuurs haar hoofd naar beneden houdt en af en toe haar ogen boos naar boven draait. Als je de tekening van Sir John Tenniel bekijkt waar Alice klem zit in het kleine huisje is de gelijkenis met mijn dochter frappant.

Maar dat is toch alleen maar toevallig of niet soms.?

 

Er zijn heel veel deuren en sleutelgaten, er zijn heel veel werelden achter die deuren waarin je zou kunnen verdwalen. De rijkdom aan verhalen ligt voor het oprapen.

Maar niets van die rijkdom is voelbaar in de wijk waar gemord wordt over de armoedige achterkant- architektuur en de gevolgen voor het sociale welbevinden. De sporen van geschiedenissen zijn nauwelijks te vinden. Geen tuinen aan de voorkant met vergane glorie of nieuwe aanplant. Geen slecht of goed geschilderde kozijnen.

 

('Hallo, weet U welke kant ik op moet, ik heb een poes en een cavia en mijn moeder heeft rode lippen als ze lacht. ')

 

('Ik wil jou kennen opgroeiende jongeman die niet van hier is en vreemde leuzen

schrijft op ons behang; zo kan ik niet in mijn huis wonen met een reiziger die zijn masker niet laat vallen. Mijn dochter moet ik beschermen, mijn vrouw verbieden nog langer langs jou onbeweeglijke gezicht te fietsen. Het licht wordt hard en ongenaakbaar, ook al sta je droog, niets zal verder je verblijf veraangenamen tot ik weet wie jij bent.')

 

Een ontmoeting op de trap is kort,vluchtig een blik wordt gewisseld of ontweken. Een groet beleefd gegeven. Er wordt gemeten en ingeschat, je moet dicht langs elkaar en de ruimte is besloten. Boven en onderaan de trap verspreid ieder zich weer, welk huis iemand nu echt binnengaat is niet altijd even duidelijk.

 

Gezichten komen en gaan, worden wel of niet gemist in lift of trappenhuis. Wij hebben de langste tijd van onze evolutie in kleine gemeenschappen gewoond. In eerste instantie lijken we nog altijd en overal dorpen te willen maken.

 

In vijf trapportalen in de Graaf Jan laan te Amersfoort breng ik 

de blik van mijn opgroeiende nu 9-jarige dochter (een prive-verzameling aan fotografisch materiaal) en de blik van de langslopende buurtbewoners (openbare ruimte) bij elkaar. Er is een simpel verband, 'kennen en gekend worden' bepalen de leefruimte van een straat, een buurt. Ontmaskert twijfel en onzekerheid, en breidt de ruimte uit... maakt haar realistischer..

 

De ogen van mijn dochter die op een heel smal vlak van ongeveer 9 cm breed en een paar meter hoog te zien zijn langs de gehele lengte van elke trap (onderaan als pasgeboren baby en bovenaan als negenjarig meisje) zijn de ogen van ieder mogelijk kind. Alleen is het natuurlijk zo dat ik door haar te kiezen de mogelijkheid heb om heel dicht op de uitdrukkingsmogelijkheden te werken/zitten. En natuurlijk de afstand tussen dat wat privé is en dat wat openbaar is bij elkaar te brengen. (Letterlijk; ook ik vind het prettig dat mijn dochter gekend wordt in de straat, bij een buurvrouw op bezoek gaat en gezien wordt door de 'bloemenman' als ze oversteekt naar haar vriendin.)

 

Het is een diawerk waarin Led-verlichting wordt gebruikt om het werk met name in de avond laat opgloeien in verschillende kleuren. Buiten op straat zie je lange gekleurde staven waarin langzaam het licht beweegt (gedimd wordt en weer aan gaat.) Elk portaal heeft zijn eigen beeldverzameling en iets ander kleuraccent..